Ston to niewielkie miasteczko na południu Dalmacji leżące na wąskim przesmyku łączącym półwysep z lądem, stąd nazywane jest bramą do Peljesac. Ma bogatą historię sięgającą czasów starożytnych, słynie z murów obronnych, soli, ostryg i małży.
Wejście na mury w tym upale było dla mnie zbyt dużym wyzwaniem. Z trudem weszłam na wzniesienie tuż za miastem, by dostrzec wyjątkowy skarb Stonu - baseny najstarszej obecnie funkcjonującej solany w Europie. W czasach Republiki Dubrownickiej sól ze Ston była wysyłana do Wiednia jako towar luksusowy. Obecnie produkcja soli wynosi 500 ton rocznie. Proces produkcji rozpoczyna się od wpuszczenia wody morskiej do pierwszych z kilkudziesięciu basenów. Pod wpływem słońca i wiatru woda odparowuje, stopniowo jest przepompowywana do kolejnych basenów, gdzie stężenie soli jest coraz to większe. Sól jak dawniej zbierana jest drewnianymi narzędziami, co wpływa na jej czystość i jakość.
W gminie Ston, w zatoce Mali Ston prowadzi się hodowlę najwyższej jakości małży i ostryg. Punkty gastronomiczne serwują owoce morza przyrządzone na wiele kreatywnych sposobów. Polecam też skosztować deser tego regionu ciasto stońskie z nietypowym składnikiem - makaronem. Córka próbowała, jest smaczne.
Ston ma obecnie najdłuższy system fortyfikacji w Europie i drugi na świecie. Liczy 5,5 km długości.
Samo miasto jest otoczone 890-metrowym murem miejskim o kształcie nieregularnego pięciokąta. W 1334 roku, aby chronić przed najazdem z gór Republikę Dubrownicką, której półwysep Peljesac stał się częścią w 1333 roku, zaczęto budować zewnętrzną fortyfikację, łącząc Ston (Veliki Ston) z Malim Ston. Budowę ukończono w XV w. W najlepszym okresie długość fortyfikacji wynosiła 7 km, miała 40 wież i 7 bastionów. Głównym celem wznoszenia murów obronnych była ochrona przed zdobyciem ważnych gospodarczo basenów solnych Stonu. Sól, nazywana "białym złotem" zapewniała dobrobyt regionowi.
Samo miasto jest otoczone 890-metrowym murem miejskim o kształcie nieregularnego pięciokąta. W 1334 roku, aby chronić przed najazdem z gór Republikę Dubrownicką, której półwysep Peljesac stał się częścią w 1333 roku, zaczęto budować zewnętrzną fortyfikację, łącząc Ston (Veliki Ston) z Malim Ston. Budowę ukończono w XV w. W najlepszym okresie długość fortyfikacji wynosiła 7 km, miała 40 wież i 7 bastionów. Głównym celem wznoszenia murów obronnych była ochrona przed zdobyciem ważnych gospodarczo basenów solnych Stonu. Sól, nazywana "białym złotem" zapewniała dobrobyt regionowi.
Wejście na mury w tym upale było dla mnie zbyt dużym wyzwaniem. Z trudem weszłam na wzniesienie tuż za miastem, by dostrzec wyjątkowy skarb Stonu - baseny najstarszej obecnie funkcjonującej solany w Europie. W czasach Republiki Dubrownickiej sól ze Ston była wysyłana do Wiednia jako towar luksusowy. Obecnie produkcja soli wynosi 500 ton rocznie. Proces produkcji rozpoczyna się od wpuszczenia wody morskiej do pierwszych z kilkudziesięciu basenów. Pod wpływem słońca i wiatru woda odparowuje, stopniowo jest przepompowywana do kolejnych basenów, gdzie stężenie soli jest coraz to większe. Sól jak dawniej zbierana jest drewnianymi narzędziami, co wpływa na jej czystość i jakość.
Ratusz w Ston znajduje się w centralnej części miasta.
Fontanna zbudowana w 1581 roku. Dawniej służyła do doprowadzania wody z naturalnego źródła dla mieszkańców miasta.
Kościół św. Błażeja
Twierdza Veliki Kaštio z 1397 r. jest częścią fortyfikacji obronnej otaczającej miasto. Jest jednym z siedmiu fortów wybudowanych wzdłuż murów. Obiekt zachował się do obecnych czasów w dość dobrym stanie, jest udostępniony dla zwiedzających.
Baseny solne warzelni w Stonie.

Brak komentarzy :
Prześlij komentarz